Jestę Czarodzieję

< szczerze się uśmiechnęła>
- Dziękuję, to bardzo miłe <rumieni się> , tylko szkoda, że inni nie potrafią mnie docenić

-Jeszcze kiedyś im pokażę <uśmiechnęła się tajemniczo> , ale jeszcze nie teraz, gdy nadejdzie czas.
<otrząsnęła się i spojrzała na pustą filiżankę>
-Już chyba późno, muszę iść do domu>

-Dziękuję, na pewno zadzwonię. Jeszcze raz dziękuję, za ten miło spędzony wieczór.
<uśmiechnęła się po raz ostatni, po czym wyszła>

<przybyła na miejsce wraz z Kevinem>
<otrząsnęła się, bo nie lubiła teleportacji>
<odetchnęła z ulgą>
- Dzięki, że mnie uratowałeś.
<uśmiechnęła się przyjaźnie>

-Kim była ta dziewczyna? Znasz ją?
<zamówiła wodę>

-Straszna jest. Obym nie musiała jej więcej widzieć.
<uśmiechnęła się do siebie>
<usiadła przy stoliku w kącie>

- Nie rozumiem takich ludzi. Czerpią tylko radość z cierpienia innych. Moim zdaniem to nie ma sensu. Oby następnym razem znów nie próbowała mnie zabić.
<zdenerwowała się>
<napiła się wody>

-Spotkałeś ją kiedyś wcześniej? Ona coś mówiła, że Cię już upominała.
< zaniepokojona napiła się wody>